Beste lezer, aan het begin van dit tweede deel van het avontuur van Almelo 1 wend ik mij tot u. Ondanks dat u zeer waarschijnlijk al kennis heeft genomen van de uitslag van de wedstrijd, besloot u toch om uw ongetwijfeld kostbare tijd te besteden aan het lezen van dit verslag. In de hoop u niet teleur te stellen, en tegelijkertijd uw hersenen een beetje aan het werk te zetten, lijkt het mij een goed idee om dit tweede deel te beginnen met een prikkelende gewetensvraag. De vraag luidt: ‘Hoe wilt ú dat dit verhaal verder gaat?’ Leest u graag een verhaal over een onverschrokken groep helden, die zonder tekortkomingen elk obstakel op hun pad moeiteloos uit hun weg ruimen, of voelt u er meer bij als er ‘echte’ mensen; die proberen, tegenstribbelen, vallen, opstaan, nog een keer vallen, doorgaan en hoe dan ook een (persoonlijke) overwinning bereiken, worden beschreven?
Het antwoord op deze vraag zegt veel. Eigenlijk gaat het hier over het (her)kennen en voelen van zwakten. Een dooddoener als ‘Sterk zijn door je eigen zwakten te kennen’ zou hier niet misstaan, maar tegelijkertijd doet dit tekort aan de diepere laag van het experiment waaraan u door deze gewetensvraag wordt onderworpen. Een hoofdpersonage in een goed boek hoort niet alleen maar die briljante en vindingrijke held te zijn, die tijdens de climax van het verhaal presteert waar het anderen niet zou lukken. Ook dit personage heeft zwaktes, waardoor lezers zich, op welke manier dan ook, beter met dit personage kunnen identificeren. De vraag is of u hier als lezer intrapt. Ten diepste laat deze gewetensvraag zien of u over een zodanig zelfvertrouwen beschikt dat u gelooft dat u, ondanks uw gebreken, in staat bent om sterk te zijn. Of u in staat bent om te winnen.
Omdat we nu toch met dooddoeners zijn begonnen is er hier nog eentje: zelfvertrouwen is als snoep; het kan ervoor zorgen dat je je beter voelt en dus meer doelen bereikt. Echter, zodra je merkt dat je er te veel van hebt (gehad), stort dit gevoel van zekerheid en standvastigheid als een kaartenhuis in elkaar. Nu u het bruggetje naar de titel van dit verslag in de gaten begint te krijgen, lijkt het mij een goed idee om te vervolgen met alle belevenissen van zaterdag 7 oktober 2023.
Hoe lang is het geleden dat u zich als een kind in een snoepwinkel heeft gevoeld? Mocht u weleens de route van het treinstation in Almelo naar de in wijde omstreken inmiddels beruchte speellocatie The Shamrock hebben gevolgd, dan is er een grote kans dat u langs Jamin bent gekomen. Kleurrijke snoepstapels staren u door de etalageruiten aan, verleidelijk en hongerig-makend. Het is voor de winkelier te hopen dat dit een zodanige boost van het hongerhormoon Ghreline en het gelukshormoon Dopamine veroorzaakt die al uw bezwaren weg weet te wimpelen.
Welnu, deze mix van gevoelens (van verwondering en verleiding) spatte er van af bij de schakers van LOS, toen deze (wat aan de late kant) The Shamrock binnenstapten. Een Ierse pub met een uitgebreide Whisky-collectie bleek voor de mannen van LOS geen onaangename verrassing, het was al snel duidelijke dat de bezoekers uit Groningen zich volledig op hun gemak voelden. De precieze reden hiervoor is onbekend, maar het vermoeden bestaat dat de gemiddelde LOSser tijdens zijn studententijd meer tijd in het café dan in de collegezalen heeft doorgebracht. Desalniettemin zorgde de pairing Almelo 1 – LOS voor een affiche waarbij iedere zichzelf respecterende schaakliefhebber zijn vingers aflikt. LOS is een uit 12 schakers bestaand vriendenteam, waarvan er minstens 5 titelhouder zijn. Een team dat zich door middel van gure combinaties, pikanto’s en kindertrucjes omhoog probeert te werken, maar toch jaar op jaar promotie naar de eerste klasse misloopt, is vanzelfsprekend een genot om naar te kijken.
Na het uitwisselen van de opstellingen bleek dat de LOSsers verwachtten hun zwaarste geschut (een IM) niet nodig te hebben en bleek er verdacht weinig mis te zijn met de opstelling van de Groningers. Klokken aan en gaan, de aanwezige toeschouwers zouden niet teleurgesteld worden over het vertoonde spel, ze waanden zich in een ware schaak-snoepwinkel!
Teamcaptain Ben (bord 5) verraste vooral zichzelf, en niet zijn tegenstander, met zijn openingskeuze. Ben kreeg een geïsoleerde pion in de maag gesplitst die zijn tegenstander moeiteloos wist te blokkeren. Onze captain moest zijn troepen terugtrekken om te voorkomen dat zijn stelling uit elkaar viel, maar later wist zijn tegenstander toe te slaan en stond de eerste overwinning voor LOS op het score bord.
Alvin (6) en Geert (8) kregen beiden hun typische middelspelpositie vanuit de opening. Toen er rustig wat gemanoeuvreerd werd leek er weinig aan de hand te zijn, maar niets bleek minder waar. De tegenstander van Geert, die vorig seizoen nog schitterde door afwezigheid terwijl Almelo 1 zijn toenmalige team Sissa 1 een pak slaag (7-1 winst) verkocht, wist nu wat pionnetjes mee te snoepen en ging er met het punt vandoor. Ook Alvin, die als enige Almelose een ratingvoordeeltje had ten opzichte van zijn tegenstander, moest zijn meerdere erkennen en toen stond het heel plotseling opeens 0-3.
Gelukkig zagen de posities van mijzelf (3) en Humphrey (7) er op dat moment goed uit. Enkele minuten voor aanvang werd het derde bord gepromoveerd tot live-bord en hoewel ik als eerste mijn tegenstander tructe, verzuimde ik het om een prima eindspel in te gaan. In plaats daarvan tikte mijn tegenstander me na een onnauwkeurigheid moeiteloos weg. Humphrey stond lange tijd op winst, maar onder tijdsdruk bleek de uit Groningen meegebrachte trukendoos toch te groot en werd er, zoals in mooie schaaktermen gezegd, een puntje gezwindeld. De LOSser ging er met de volle buit vandoor.
De tegenstander van Marcel (2) liet zich niet van de wijs brengen door zoiets als schaakprincipes en besloot om geen stukken te ontwikkelen en niet te rokeren. Hoewel het in één oogopslag duidelijk was dat de zwarte stelling zo lek was als een mandje, was het een stuk moeilijker om een geforceerde winst te vinden. Nadat Marcel een geniepige paardzet die tot winst zou leiden miste, bleek het coffeehouse-gehalte in de stelling nog dusdanig hoog te zijn dat de FM van LOS het punt pakte. Een spectaculaire partij waarvan de toeschouwers flink konden meesmullen.
Gelukkig was het niet alleen kommer en kwel op deze toch wel warme zaterdagmiddag. Edwin (4) en Peter (1) kregen beide al vrij snel een kwaliteitsoffer om de oren. Waar de stelling bij Peter aardig complex bleef, lukte het Edwin om stukken te ruilen en zo kwam hij in een gewonnen eindspel terecht wat hij prima uitspeelde tegen de FM van LOS. Een mooie overwinning, de eerste voor Almelo 1 dit seizoen. Peter stond lange tijd onder druk maar door de kwal weer terug te offeren wist hij uiteindelijk een remise-eindspel te bereiken en pas na 6 uur werd hier de vrede getekend.
1½-6½, geen uitslag om trots op de zijn. Gelukkig was er genoeg spektakel en vechtlust om trots op te zijn. Deze hopen we de volgende ronde weer mee te nemen richting Meppel, waar we de degradant uit de eerste klasse mogen bestrijden… natuurlijk met een hoop zelfvertrouwen!
Matthias Kruimer
Mooi verhaal Matthias. Volgende keer beter.